Een wijze oude tovervrouw

keek in haar toverglas,

omdat ze zo graag weten wou

hoe ’t met de mensen was.

​

‘Ach’, zei ze, ‘ach, ze lachen niet,

niet echt in elk geval.

Wat je ook op de wereld ziet,

zwartkijkers overal.’

 

Ze nam haar mantel van fluweel,

haar puntmuts en haar staf,

toen vloog ze op haar bezemsteel

recht op de hemel af.

 

Daar stond, zo rond als een beschuit,

de zon, vlak boven haar.

Ze sneed er snel een stukje uit,

zonder een mes of schaar.

 

Ze maakte van dat stukje zon,

– ze was toen terug in ’t bos –

een vlinder die echt vliegen kon.

’s Avonds liet ze die los.

 

Als nu de mensen somber zijn,

als iemand om iets treurt,

als iemand ruzie heeft of pijn,

let op, wat dan gebeurt.

 

Dan komt – je weet niet waar vandaan,

ze strijkt langs je gezicht

–opeens die gouden vlinder aan

en dan wordt alles licht.

 

(Bron: Vinger in de roet/Amsterdam)